Uitspraken

Eiser wordt door de aanvullende motivering niet volledig tegemoet gekomen. Volgens het college is er, primair, geen sprake van een overtreding, omdat de goot naast de gevel is vergund. Het college wijst erop dat de door de rechtbank in de tussenuitspraak aangehaalde schets geen onderdeel uitmaakt van de verleende omgevingsvergunning. De rechtbank leidt echter uit het door het college toegezonden advies in de bezwaarschriftprocedure tegen de in de vorige overweging omschreven verleende omgevingsvergunning voor het isoleren van het dak en de door eiser bij zijn laatste reactie ingediende stukken af dat de betreffende tekening wel degelijk onderdeel is van de verleende omgevingsvergunning. Op de schets is dat rechtsonder ook zo aangegeven. Voor wat betreft de door college aangehaalde tekening van het bureau Starvorm geldt naar het oordeel van de rechtbank dat uit deze tekening niet volgt dat de verhoogde dakgoot boven het perceel van eiser vergund is. Dat betekent dat de goot hangt op een wijze die in strijd is met de vergunning en dat er dus nog steeds sprake is van een overtreding.

Subsidiair voert het college alsnog een belangenafweging aan die ertoe leidt dat handhaving onevenredig is. Het college wijst op de oorspronkelijke juridische en bouwkundige eenheid van de onroerende zaken van [adres 1] en [adres 2] te [plaats 2] en dat de dakgoot aan de rechterachterzijde van [adres 2] altijd al boven het erf van [adres 1] hing. Door de isolatie van het dak van [adres 2] is de goot aan de zijde van [adres 1] twee cm breder geworden. Als gevolg hiervan steekt de dakgoot aan de balkonzijde van [adres 1] iets meer uit over het perceel van eiser en is de perceeloverschrijding met twee cm toegenomen. De goot is nog steeds op dezelfde plaats geplaatst, maar nu met het verschil dat de goot is bevestigd aan een nieuw aangebracht boeiboord. Het boeiboord heeft een dikte van twee cm en dus is de perceeloverschrijding aan de rechterachterzijde eveneens met twee cm toegenomen. Dit heeft als gevolg dat de vluchtruimte twee cm kleiner wordt, maar voor het overige is deze niet beperkt. De burgerlijke rechter heeft eiser hier ook een schadevergoeding voor toegekend.

Eiser heeft in zijn reactie aangegeven – naast de verwijzing naar de in de vorige overweging aangehaalde schets – dat de toegenomen overschrijding eenvoudig en tegen lage kosten weggenomen kan worden en dat door de overschrijding de vluchtroute vanaf de eerste verdieping van [adres 1] met 12,5 cm wordt ingeperkt. De rechtbank volgt het college dat er sprake is van een veel kleinere extra overschrijding dan waar eiser van uit gaat. De rechtbank begrijpt namelijk uit de in het dossier aanwezige stukken dat het gaat om een extra overschrijding van circa vijf cm3 en passeert de stelling van eiser. De door eiser in zijn reactie gestelde extra overschrijding van 12,5 cm kan de rechtbank niet uit de overgelegde foto’s en de rapportage van de door eiser hiervoor ingeschakelde architect afleiden. Bovendien heeft eiser eerder zelf gesteld – onder verwijzing naar het rapport van Bouwraadhuis – dat de overschrijding vijf cm is. De rechtbank ziet onvoldoende aanleiding om daar vanaf te wijken. De kosten van de verwijdering van de betreffende extra overschrijding wegen naar het oordeel van de rechtbank niet op tegen de kleine versmalling van de doorgang van eiser. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het college op goede gronden overwogen dat de gemaakte belangenafweging ertoe leidt dat handhaving onevenredig is. Dat betekent dat het college door de aanvullende motivering het gebrek in het bestreden besluit alsnog hersteld heeft.

Gelet op het in de tussenuitspraak geconstateerde gebrek, is het beroep tegen het bestreden besluit gegrond. De rechtbank vernietigt het bestreden besluit, voor zover dat gebaseerd is op het afwijzen van het handhavingsverzoek omdat de overtreding gelegaliseerd kan worden. Omdat het beroep zich ook uitstrekt tot de aanvullende motivering na toepassing van de bestuurlijke lus en het college daarmee het in de tussenuitspraak aangegeven gebrek heeft hersteld, laat de rechtbank de rechtsgevolgen van het bestreden besluit, voor zover dat wordt vernietigd, in stand. Het beroep tegen de aanvullende motivering is ongegrond.

Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, moet het college aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoeden. Eiser krijgt ook een vergoeding voor de proceskosten die hij heeft gemaakt. Het college moet die vergoeding betalen. De vergoeding wordt met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht als volgt berekend. Inclusief de proceskosten voor het door eiser ingediende beroepschrift vanwege het niet tijdig nemen van een besluit op het handhavingsverzoek levert de bijstand door een gemachtigde levert 3 punten op4 met een waarde per punt van € 837,00, bij een wegingsfactor 1. Bovendien is het college, zoals in de tussenuitspraak al is overwogen, gehouden om eiser de verschuldigde dwangsom van € 1.442,00 te betalen.