Uitspraken

Het verloop van de procedure blijkt uit:

• -

  het tussenvonnis van 29 maart 2023 en de daarin genoemde stukken;

• -

  de zittingsaantekeningen van de mondelinge behandeling op 16 oktober 2023 en de bij die gelegenheid door partijen overgelegde spreekaantekeningen.

Ten slotte is vonnis bepaald.

In 2004 heeft [eiser] bij Cardif een arbeidsongeschiktheidsverzekering afgesloten. [eiser] heeft op de gezondheidsverklaring van 15 juli 2004 geen ziekten, kwalen, gebreken of medicijngebruik aangekruist.

[eiser] is sedert 3 november 2017 arbeidsongeschikt.

Op 11 januari 2020 heeft [eiser] bij Cardif een claimformulier voor een uitkering ingediend. Op dit formulier heeft [eiser] aangegeven dat hij arbeidsongeschikt is geworden als gevolg van een frozen shoulder 2x, slaapapneu en diabetes mellitus en dat hij sinds 1986 diabetes mellitus heeft.

Op 20 januari 2020 heeft de Medische Dienst van Cardif per e-mail op dit verzoek gereageerd en om toezending gevraagd van de toekenningsbrief ziektewetuitkering UWV en de verzekeringsgeneeskundige rapportage van het UWV over de WIA-uitkering en meegedeeld dat na ontvangst het verzoek tot uitkering verder zal worden afgehandeld.

Bij email van 29 januari 2020 heeft de Medische Dienst van Cardif aan [eiser] meegedeeld dat zij op 21 januari 2020 een kopie van de verzekeringsgeneeskundige rapportage van de WIA-uitkering heeft ontvangen en dat zij op 20 januari 2020 medische informatie bij de huisarts van [eiser] heeft opgevraagd en dat zodra deze informatie is ontvangen, de claim verder kan worden afgehandeld.

Op 20 maart 2020 heeft Cardif de verzamelde medische informatie voor de medische beoordeling doorgezonden naar haar externe medisch adviseur mevrouw [naam] , verzekeringsarts/RGA.

De medisch adviseur heeft een rapport van 26 maart 2020 uitgebracht. Zij heeft geconcludeerd dat er mogelijk sprake is van preexistente klachten, te weten diabetes, waarvoor [eiser] al voor de aanvraag van de verzekering behandeld is, dat de arbeidsongeschiktheid is veroorzaakt door een combinatie van aandoeningen, waaronder diabetes, dat die aandoeningen (weliswaar) aanleiding geven tot structurele beperkingen maar niet tot volledige arbeidsongeschiktheid en dat de prognose onduidelijk is. Daarnaast heeft de medisch adviseur overwogen dat [eiser] zelf heeft aangegeven al sinds 1986 bekend te zijn met diabetes en dat het erop lijkt dat de gezondheidsverklaring in 2004 daarmee niet juist is ingevuld, maar dat de eventuele gevolgen daarvan aan Cardif worden overgelaten.

Bij brief van 8 april 2020 heeft Cardif een beroep gedaan op een schending van de mededelingsplicht van artikel 7:928 BW door [eiser] , waarbij is verwezen naar de gezondheidsverklaring die [eiser] in 2004 bij aanvang van de verzekering heeft ingediend, en heeft zij [eiser] meegedeeld dat hij geen recht heeft op een uitkering.

[eiser] vordert bij vonnis, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad:

1. te oordelen dat Cardif de tweemaandentermijn van artikel 7:929 BW heeft overschreden;

2. voor recht te verklaren dat Cardif aansprakelijk is voor de schade van [eiser] wegens een tekortkoming in de nakoming van de verzekeringsovereenkomst;

3. Cardif te veroordelen tot nakoming van de verplichtingen die voortvloeien uit de verzekeringsovereenkomst, inhoudende de betaling aan [eiser] van de maandelijkse uitkering wegens arbeidsongeschiktheid ter hoogte van € 1.000,00 per maand met terugwerkende kracht vanaf 3 november 2017, dan wel vanaf een in goede justitie te bepalen datum;

4. Cardif te veroordelen tot betaling van de wettelijke rente ex artikel 6:119 BW over de uitkeringen die sedert 3 november 2017 opeisbaar zijn geworden;

5. Cardif te veroordelen in de kosten van dit geding, waaronder begrepen het verschuldigde griffierecht en het tot aan deze uitspraak begrote bedrag aan salaris voor de advocaat van [eiser] , te voldoen binnen 14 dagen na dagtekening van het vonnis, en indien voldoening niet binnen deze termijn plaatsvindt, te vermeerderen met de wettelijke rente, te rekenen vanaf de datum van het vonnis, althans van de veertiende dag na de datum van het vonnis tot aan de dag van de algehele voldoening, alsmede voor nakosten.

[eiser] legt aan zijn vorderingen ten grondslag dat Cardif de meldingstermijn van artikel 7:929 BW heeft overschreden en daarom de rechtsgevolgen van de verzwijging niet jegens hem kan inroepen. [eiser] stelt dat Cardif op 11 januari 2020, althans op 20 januari 2020, heeft ontdekt dat sprake is van een schending van de mededelingsplicht. Toen Cardif op 11 januari 2020 het claimformulier van [eiser] heeft ontvangen, dan wel toen zij op 20 januari 2020 op het claimformulier heeft gereageerd, was Cardif immers bekend met zowel de gezondheidsverklaring van [eiser] uit 2004 als de duidelijke melding van [eiser] dat hij sinds 1986 bekend is met diabetes en daarvoor medicatie gebruikt. Er kon op dat moment op eenvoudige wijze worden vastgesteld dat er sprake is van een schending van de mededelingsplicht. Daar is geen medische beoordeling voor nodig. Cardif heeft pas op 8 april 2020 een beroep gedaan op een schending van de mededelingsplicht en dat is te laat.

Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.