Uitspraken

De kantonrechter moet beoordelen of de arbeidsovereenkomst tussen partijen moet worden ontbonden. Een arbeidsovereenkomst kan alleen worden ontbonden als daar een redelijke grond voor is. In de wet is bepaald wat een redelijke grond voor ontslag is (artikel 7:669 lid 3 BW). Naast een redelijke grond is voor ontbinding vereist dat herplaatsing van de werknemer binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt (artikel 7:669 lid 1 BW) en er geen opzegverbod geldt (artikel 7:670 BW). Als er wel een opzegverbod geldt, kan er alleen worden ontbonden indien (a) het verzoek geen verband houdt met omstandigheden waarop het opzegverbod betrekking heeft, of (b) er sprake is van zodanige omstandigheden dat het in het belang van de werknemer is om de arbeidsovereenkomst te ontbinden.

De kantonrechter is van oordeel dat [verweerder] op het moment van indiening van het verzoekschrift arbeidsongeschikt was, zodat het opzegverbod tijdens ziekte als uitgangspunt van toepassing is. Dit wordt als volgt toegelicht.

[verweerder] heeft zich op 17 juli 2023 ziek gemeld vanwege fysieke klachten aan zijn hand. Uit het dossier blijkt dat de bedrijfsarts [verweerder] vanwege deze klachten ongeschikt achtte om zijn werk uit te kunnen voeren. Sinds de eerste ziektedag zijn er periodes geweest waarin [verweerder] voor een aantal uren per week aangepaste werkzaamheden heeft verricht. Van herstel is echter geen sprake geweest. Op 27 juni 2024, de dag waarop het ontbindingsverzoek is ingediend, heeft de bedrijfsarts nog geoordeeld dat [verweerder] geen benutbare arbeidsmogelijkheden had. De bedrijfsarts was dus van oordeel dat [verweerder] op 27 juni 2024 volledig arbeidsongeschikt was. Dat [verweerder] sinds de eerste ziektedag doorlopend arbeidsongeschikt is gebleven, blijkt ook uit het feit dat [verzoeker] de eerstejaarsevaluatie heeft ingevuld en ter ondertekening heeft voorgelegd aan [verweerder] . In de eerstejaarsevaluatie is ook opgenomen dat [verweerder] sinds de eerste ziektedag nooit volledig heeft hervat in het eigen werk, en wordt verwezen naar het oordeel van de bedrijfsarts van 27 juni 2024.

[verzoeker] heeft met een beroep op artikel 7:670a lid 1 BW aangevoerd dat een eventueel opzegverbod tijdens ziekte niet van toepassing is. In dit artikel is bepaald dat het opzegverbod tijdens ziekte niet van toepassing is, indien de werknemer zonder deugdelijke grond zijn re-integratieverplichtingen niet is nagekomen en de werkgever de werknemer schriftelijk heeft aangemaand om dat wel te doen of de loonbetaling daarom heeft gestopt. Met andere woorden: het opzegverbod vervalt als de werknemer ondanks maatregelen door de werkgever zonder goede reden niet meewerkt aan zijn re-integratie.

De kantonrechter is van oordeel dat deze uitzondering niet van toepassing is en licht dit als volgt toe.

De re-integratieverplichtingen bestaan uit het opvolgen van redelijke instructies van [verzoeker] of de arbodienst en het (indien medisch gezien mogelijk) verrichten van passende arbeid die werkgever aanbiedt. Redelijke instructies zijn bijvoorbeeld het opdragen om te verschijnen op het spreekuur van de bedrijfsarts, zodat deze kan beoordelen of er mogelijkheden zijn om aan het werk te gaan, en het gehoor moeten geven aan een uitnodiging van de werkgever om te praten over de voortgang van de re-integratie.

Vanaf de eerste ziektedag tot ongeveer april 2024 verliep de re-integratie goed. [verweerder] was bereikbaar voor zijn werkgever en de arbodienst en verscheen ook op de spreekuren van de bedrijfsarts waarvoor hij was uitgenodigd. Ergens rond april 2024 is daar verandering in gekomen. [verweerder] is op 17 april 2024 niet verschenen op het spreekuur bij de bedrijfsarts en is ook de daaropvolgende keren dat hij was uitgenodigd niet verschenen. Pas op 27 juni 2024 heeft hij weer een spreekuur bezocht. [verweerder] is verschillende keren uitgenodigd voor een gesprek met zijn werkgever, maar is niet op komen dagen. Er is in de periode sinds april 2024 enkele keren contact geweest met [verweerder] , maar daarbij gedroeg hij zich vaak agressief. Er heeft geen normaal contact over het verloop van de re-integratie kunnen plaatsvinden.

De kantonrechter constateert dan ook dat [verweerder] zijn re-integratieverplichtingen niet is nagekomen. Ook kan worden vastgesteld dat [verzoeker] [verweerder] telkens schriftelijk heeft aangespoord om zijn verplichtingen wel na te komen. Er zijn in dat kader onder andere vier officiële waarschuwingen verzonden. [verzoeker] heeft ook meerdere malen een loonsanctie toegepast. De vraag is vervolgens of [verweerder] een deugdelijke grond had om zijn re-integratieverplichtingen niet na te komen.

[verweerder] heeft tijdens de eerste zitting aangevoerd dat hij vanwege veiligheidsredenen niet op de gemaakte afspraken kon verschijnen. Er was iets tegen hem gedaan, waarvan hij bewijs had, waardoor hij niet op de afspraken kon komen. Volgens [verweerder] was er een goede reden voor hem om niet te verschijnen, maar hij kon er niet over praten. Volgens [verweerder] zou op een röntgenfoto of scan van zijn lichaam te zien zijn waarom hij niet kon komen. De kantonrechter begrijpt hieruit dat [verweerder] niet betwist dat hij zijn re-integratieverplichtingen niet is nagekomen, maar zich verweert met de stelling dat hij daarvoor een deugdelijke grond had. Met betrekking tot dit verweer overweegt de kantonrechter het volgende.

De uitlatingen die [verweerder] tijdens de eerste zitting heeft gedaan, roepen het vermoeden op dat [verweerder] kampte met mentale problemen. Uit het dossier blijkt dat ook [verzoeker] deze vermoedens had. Dit volgt uit de notities van de teamleider van [verweerder] (zie 3.18), waarin hij aangeeft dat [verzoeker] begin 2024 de eerste signalen van mentale problemen ontving. [verzoeker] heeft in de aanvraag van het deskundigenoordeel ook melding gemaakt van mentale problemen bij [verweerder] (zie 3.21). [verzoeker] heeft tijdens de beide zittingen aangegeven dat dit bedoeld was om volledig te zijn richting het UWV en dat het niet bedoeld was om aan te geven dat er inderdaad sprake was van psychische problemen. Duidelijk is echter dat ook [verzoeker] vermoedens in die richting had. Dit is tijdens de eerste zitting ook benoemd door [verzoeker] . Mevrouw [naam] (destijds teamleider algemeen) heeft tijdens de zitting aangegeven dat zij sterke vermoedens had op basis van wat er gebeurde: “Ik kan me niet voorstellen dat je lekker in je vel zit als je zo op kantoor verschijnt.”

Vast staat dat [verweerder] in het verleden te maken heeft gehad met psychische problemen, waarvoor hij ook is behandeld. Deze klachten speelden een rol bij de arbeidsongeschiktheid van [verweerder] in 2019 en 2020.

[verweerder] is op 9 september 2024 gedwongen opgenomen in een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. Zoals tijdens de tweede zitting ook is aangevoerd door [verzoeker] , kan een dergelijke crisismaatregel worden opgelegd in situaties waarin iemand door een geestelijke stoornis een gevaar voor zichzelf of voor zijn omgeving vormt. Dit volgt uit artikel 7:1 lid 1 Wet verplichte ggz. Hoewel aan [verzoeker] moet worden toegegeven dat met de crisismaatregel niet vast staat dát er sprake is van een medische stoornis (en welke stoornis), volgt uit het feit dat er een crisismaatregel is opgelegd wel dat er een ernstig vermoeden is dat het gedrag van [verweerder] voortkomt uit een psychische stoornis. Zou dat anders zijn, dan zou er wettelijk gezien geen grond zijn geweest om de crisismaatregel te nemen.

Hoewel aan [verzoeker] ook moet worden toegegeven dat een psychische stoornis op 9 september 2024 niet automatisch betekent dat er in de periode vanaf april 2024 vanwege psychische problemen een deugdelijke grond bestond voor [verweerder] om zijn re-integratieverplichtingen niet na te komen, honoreert de kantonrechter het verweer van [verweerder] dat die deugdelijke grond wel bestond. De kantonrechter komt tot die conclusie op grond van de optelsom van de hiervoor genoemde omstandigheden, die zich als volgt laten samenvatten:

• -

  [verweerder] had in 2019/2020 psychische problemen;

• -

  [verweerder] is sinds de eerste ziektedag op 17 juli 2023 arbeidsongeschikt gebleven;

• -

  er ontstaat in april 2024 een ogenschijnlijk plotselinge kentering in de nakoming van de re-integratieverplichtingen door [verweerder] ;

• -

  [verzoeker] heeft vermoedens dat psychische problemen daarbij een rol spelen;

• -

  het gedrag op zitting doet ook vermoeden dat er sprake is van psychische problematiek, en

• -

  er is grond aanwezig geacht om [verweerder] gedwongen te laten opnemen in een ggz instelling.

Gelet op deze optelsom van feiten en omstandigheden en gelet op wat [verzoeker] hiertegen heeft aangevoerd, is de kantonrechter van oordeel dat voldoende aannemelijk is dat het niet nakomen van de re-integratieverplichtingen door [verweerder] geheel of gedeeltelijk is veroorzaakt door zijn ziekte. Het verweer van [verweerder] slaagt.

Het opzegverbod tijdens ziekte staat als uitgangspunt in de weg aan ontbinding. Dat is zoals overwogen in 5.1 alleen anders indien zich een uitzondering voordoet: het verzoek houdt geen verband met het opzegverbod tijdens ziekte of het is in het belang van [verweerder] om de arbeidsovereenkomst te ontbinden.

De kantonrechter is van oordeel dat geen van deze uitzonderingen van toepassing is.

Alle ontslaggronden die door [verzoeker] zijn aangevoerd, zijn gebaseerd op dezelfde feiten. In het kader van de e-grond heeft [verzoeker] aangevoerd dat het structureel onbereikbaar zijn, het weigeren van contact met de werkgever en het niet verschijnen op spreekuren van de bedrijfsarts (ernstig) verwijtbaar handelen en nalaten van [verweerder] oplevert. In het kader van de g-grond stelt [verzoeker] dat het vertrouwen in [verweerder] is verloren door het structureel onbereikbaar zijn, het uit de weg gaan van contact en het meermaals op grove wijze schenden van de re-integratieverplichtingen. Tot slot is [verzoeker] van mening dat een combinatie van het voorgaande een reden is om de arbeidsovereenkomst te ontbinden op de i-grond. Alle feiten en omstandigheden samen maken dat iedere basis voor een goede samenwerking weg is, aldus [verzoeker] .

De kantonrechter is van oordeel dat de feiten die [verzoeker] aanvoert ter onderbouwing van de gestelde redelijke gronden voor ontslag allemaal verband houden met de arbeidsongeschiktheid van [verweerder] of hiermee geacht moeten worden verband te houden. Als de ziekte van [verweerder] wordt weggedacht, blijft er namelijk niets over aan feiten en omstandigheden die een redelijke ontslaggrond opleveren. Het verzoek tot ontbinding houdt dan ook wel verband met het opzegverbod tijdens ziekte, zodat de eerste uitzondering niet van toepassing is.

[verzoeker] heeft niet aangevoerd dat de ontbinding van de arbeidsovereenkomst in het belang is van [verweerder] . Dit valt zonder onderbouwing ook niet in te zien. Een zieke werknemer heeft over het algemeen juist belang bij behoud van zijn arbeidsovereenkomst. Ook de tweede uitzondering gaat dan ook niet op.

Dit betekent dat de hoofdregel geldt: het opzegverbod tijdens ziekte staat aan de ontbinding in de weg. Het verzoek wordt daarom afgewezen.

[verzoeker] krijgt ongelijk en moet daarom de proceskosten betalen. De kantonrechter stelt de proceskosten aan de kant van [verweerder] vast op nihil.